Generalnie w wątku, z którego pochodzi ten opis jest wiele ciekawych i czasem zabawnych wpisów z podróży po Tybecie. Linku do tego forum sinologicznego nie podaję, ponieważ zabrania tego regulamin forum.budda.pl. Ale każdy zainteresowany może sobie we własnym zakresie wygooglać jego adres wpisując w wyszukwiarce podane poniżej nick cytowanego oraz tytuł wątku.
szopen / Odp: Tibet Trip pisze: Dyskusje teologiczne.
Najwieksza atrakcja Shigatse jest chyba Tashilumpo Monastery, ogromny kompleks swiatyn i klasztorow.
Do glownej swiatyni wchodzimy waskim i kiepsko oswietlonym korytarzem coraz to przechodzac przez kolejne zaslony.
Slychac ten charakterystyczni spiew mnichow, bebenienie, piszczalki i modly.
Odslaniamy kolejna zaslone i wchodzimy do sporo wiekszego pomieszczenia.
Na wysokosci oczu ukazuje sie ogromny paznokiec na duzym palcu u nogi,
Oczy powoli w gore ida i chwile zajmuje zrozumienie jak wielki jest posag Buddy tam stojacy, glowa i uszy gdzie daleko daleko pod sufitem, wrazenie doslownie kolosalne.
Pozniej czas spedzamy walesajac sie po klasztorach.
W pewnym miejscu natrafiamy na kamienny ogrod i wygodne miejsce na odpoczynek.
Oprocz nas w tym ogrodzie siedzi moze ze 30 mlodych mnichow i kilku starszych, dosc intensywna dyskusje prowadza.
Rozrywka jest dobra bo widac spore zaangazowanie. Po kolei wstaja i argumentuja dosc glosno swoj punkt widzenia, najciekawsze jest klaskanie jako wykrzyknik. Czyli koles kilka minut cos tam prawi, kazde prawie zdanie konczac klasnieciem w rece.
Siedzimy sobie ladnie na sloneczku, odpoczywajac sobie i katem oka dyskusje sledzac.
Dyskusja zaczela sie rozwijac i ferwor dyskutantow wzrastac, glosne argumenty powoli przerodzily sie w krzyk. Tempo klaskania tez wzroslo.
Robilo sie coraz ciekawiej.
Rob zazartowal, ze zaraz sie pobija.
Dobry zart.
Zaczelo sie od 2 dyskutantow juz zuplnie sobie na siebie nawzajem wrzeszczacych, jeden z nich zamiast klasnac w rece plaskacza puscil rozmowcy, ten na siemie az usiadl, wstal i sie odwzajemnil. Dyskutantow rozdzielono i ich miejsce zajelo 2 innych, tym razem nawet minuta nie uplynela i w ruch poszly piesci, do dyskusji wlaczylo sie najpierw kilku innych a potem cala reszta mlodych mnichow.
Argumenty jak w wolnej amerykance, wszelkie chwyty dozwolone, krew polala sie dosc szybko bo i kamienie i miski metalowe i cokolwiek pod reka tez za swietny argument sluzylo.
Starszym mnichom spokojnie najpierw sobie siedzacym tez na sucho nie uszlo bo najpierw jeden sie do dyskusji wlaczyl a potem dyskusja sie po reszcie przetoczyla. Trwalo to moze ciut ponad pol godziny i sie uspokolilo, koledzy krew z nosa obtarli, ktos przyniosl wiadro wody i troche sie obmyli, siedli w kolko i na kolejny temat zaczeli dyskutowac, ostro klaszczac.
Nie czekajac na spodziewany ciag dalszy my ruszylismy dalej.
Nie ma to jak ciekawa dyskusja.
. Bycie mnichem nie oznacza że gość naprawdę jest praktykującym i nie wydaje mi się żeby w tym względzie różnili się zbytnio od chrześcijańskich zakonników. Jest to zapewne jakiś sposób na spędzenie życia umocowany w lokalnej tradycji ale bez wewnętrznego zaangażowania nie oznacza to niczego więcej ponad ogolony łeb i pomarańczowe łachy czy habit u nas. Na zachodzie praktykuje nikły procent społeczeństwa bo nawet uwzględniając fakt że Dharma nie dotarła do wszystkich którzy mają do tego predyspozycje, to taki właśnie nikły procent ludzi takie predyspozycje wykazuje. Reszta ma inne. Nie gorsze, nie lepsze, po prostu inne. Nie wydaje mi się też żeby Tybetańczycy byli ludźmi zdecydowanie róznymi od nas, a tymczasem w klasztorach jest tam całkiem sporo ludzi. Wnioski są chyba dosyć proste 
