Moderator: forum e-budda team
) i na imię mam Artur.
Tak, tu nie zdarza się to często, niemniej patrz -> śmietnikHunter491 pisze:Ogólnie czytam tematy na tym Forum od dłuższego czasu i cieszy mnie to że chyba ani razu nie zauważyłem jakiś wymiany nie koniecznie sympatycznych określeń, co często się zdarza na innych forach.
Chociaż nie do końca rozumiem, co autorka ma na myśli mówiąc jak patrzenie na kwiat lub płomień świecy miałoby być aktywnością zmysłówSą dwa podstawowe rodzaje medytacji: stabilizująca umysł i analityczna. Pierwsza służy rozwinięciu koncentracji, druga — uzyskaniu zrozumienia i wglądu. W obrębie tych dwóch ogólnych kategorii Budda nauczał wielu różnorod nych technik medytacyjnych, których przekaz trwa nie przerwanie do dzisiaj. Przykładem medytacji stabilizującej umysł jest skupianie się na oddechu i obserwowanie wszystkich wrażeń pojawiających się podczas oddychania. Wycisza to umysł i uwalnia od właściwej mu gonitwy myśli, dzięki czemu zyskujemy więcej spokoju na co dzień i przestajemy zamartwiać się swoimi problemami. Funkcję przedmiotu medytacji, służącego uspokajaniu umysłu i rozwijaniu koncentracji, może również pełnić wizualizowana przez nas postać buddy. Niektóre niebuddyjskie tradycje doradzają, aby ćwiczyć koncentrację, patrząc na kwiat lub płomień świecy. Buddyzm takich ćwiczeń zasadniczo nie zaleca, wychodzi bowiem z założenia, że medytacja nie polega na aktywności zmysłów lecz na aktywności duchowej.
Z kolei techniki medytacji, które polegają na rozwijaniu pozytywnego i realistycznego nastawienia wobec innych, pomagają zapanować nad gniewem, przywiązaniem i zazdrością należą do kategorii medytacji analitycznej, „sprawdzającej". Przykładem tego rodzaju praktyki jest między innymi kontemplacja cennego ludzkiego ciała, nietrwałości oraz nieistnienia trwałej i niezależnej natury zjawisk. W tym wypadku ćwiczymy konstruktywne myślenie, które prowadzi nas do właściwego rozumienia zjawisk i, z czasem, do wyjścia poza myślenie pojęciowe.
Są też medytacyjne techniki oczyszczające, które usuwają ślady złych uczynków i uwalniają od poczucia winy. Niektó re szkoły zen z kolei posługują się koanem — paradoksalnym tekstem-zagadką, który ma służyć przezwyciężeniu nawyków myślenia. Jeszcze inne techniki medytacyjne opierają się na wizualizacji i recytowaniu mantry. Wymieniłam tu zaledwie kilka spośród bardzo wielu ćwiczeń medytacyjnych, jakich naucza się w buddyzmie.
Pewnie chodzi tutaj o to, że patrzenie lub wpatrywanie się na przykład w butelkę mogłoby i oczywiście czasem tym skutkuje, że pojawiają się analityczne myśli że na przykład osiadł na niej kurz lub ulatują bombelki, ale myśli pojawiają się zawsze, niezależnie od obiektu medytacji, chyba że wchodzi się w samadhi albo jhanę, czyli odpowiednio głębokie medytacyjne wchłonięcie, kiedy nic nie zakłóca przedmiotu koncentracji. I owszem, w niektórych buddyjskich tradycjach aby uspokoić umysł daje się wolny wybór co do przedmiotu takowej medytacji, dobrze jednak chyba jest wybrać coś, co ma jakiś związek z samą praktyką, jak na przykład posążek czy wizerunek Buddy. Różnica między medytacją i kontemplacją w naukach Dzogczen.
Rozróżnienie pomiędzy znaczeniem pojęć "medytacja" i "kontemplacja" jest niesłychanie ważna w naukach Dzogczen. Praktyka Dzogczen sama w sobie jest praktyką kontemplacji, w której pozostaje się w ciągłości samowyzwalającego, niedualnego stanu, przekraczającego ograniczenia konceptualnego poziomu aktywności umysłowej, który jednak obejmuje nawet aktywność tak zwanego "zwykłego" umysłu, tj. racjonalnego myślenia. Chociaż w kontemplacji myśli mogą powstawać i faktycznie powstają, nie jest się przez nie uwarunkowanym. Są one wyzwalające same z siebie, kiedy pozostawia się je takimi, jakie są. W kontemplacji umysł nie angażuje się w jakikolwiek wysiłek; nie ma niczego, co trzeba by zrobić, lub nie zrobić. To co jest, po prostu jest takie jakie jest, samo w sobie doskonałe. Z drugiej strony, pod pojęciem medytacji rozumie się w Dzogczen wiele różnorodnych praktyk, które w jakiś sposób polegają na pracy z umysłem i mają na celu umożliwienie wejścia w stan kontemplacji. Praktyki te składają się z różnych rodzajów koncentracji spojrzenia, doprowadzających do stanu wyciszenia, jak również wizualizacji, itp. Tak więc w medytacji trzeba coś zrobić z umysłem, natomiast w kontemplacji nie.
W kontemplacji Dzogczen jest się w stanie zintegrować ze sobą zarówno chwile spokoju, kiedy nie ma żadnej myśli, jak i te, podczas których następuje ruch myśli, pozostając w pełnej świadomości obecnej chwili, bez zasypiania, pobudzenia czy rozproszenia. Pozostaje czysta obecność, przytomność będąca podłożem świadomości, która nie odrzuca myśli, ani nie podąża za nimi. Po tybetańsku nazwa się "rigpa" i jest przeciwieństwem "marigpa", rdzennej niewiedzy dualistycznego umysłu. Jeśli ktoś nie jest w stanie odnaleźć tej czystej obecności, rigpa, nigdy nie odnajdzie Dzogczen. Aby odkryć Dzogczen, trzeba ujawnić nagi stan rigpa. Stanowi on filar nauk Dzogczen i to właśnie ten stan mistrz próbuje przekazać w Bezpośrednim Wprowadzeniu. Jak ukazał mi to mój mistrz Cziangcziub Dordże, jego przekaz nie jest uzależniony od formalnej rytualnej inicjacji, ani od intelektualnego wyjaśnienia.
